تفال به حافظ 17 آذر 1400؛ میان ماه و رخ یار من مقابله بود - مجله پیکوشو

به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود

که جوش شاهد و ساقی و شمع و مشعله بود

حدیث عشق که از حرف و صوت مستغنی است

به ناله دف و نی در خروش و ولوله بود

مباحثی که در آن مجلس جنون می رفت

ورای مدرسه و قال و قیل مسئله بود

دل از کرشمه ساقی به شکر بود، ولی

ز نامساعدی بختش اندکی گله بود

قیاس کردم و آن چشم جادوانه مست

هزار ساحر، چون سامریش در گله بود

بگفتمش به لبم بوسه ای حوالت کن

به خنده گفت کی ات با من این معامله بود

ز اخترم نظری سعد در ره است که دوش

میان ماه و رخ یار من مقابله بود

دهان یار که درمان درد حافظ داشت

فغان که وقت مروت چه تنگ حوصله بود

توضیح لغت: مشعله: به فتح اول و سکون دوم قندیل/ قال و قبل: تبادل نظر و نزاع لفظی، قال و مقال /سعد: به فتح اول و سکون دوم فرخنده- صفت نظر

تفسیر عرفانی:

خدایا! به هنگام سحر چه هنگامه ای به پا بود که در آن با گروه زیادی زیبارو و ساقی و شمع در جوش و خروش بودند. مقصود او از این شعر این است که ابزار عشق به دوست، نیازمند کلام نیست و حال عاشق خبر از سر درونی اش می دهد و او را در پیشگاه حضرت دوست رسوا می سازد. در ادامه نیز باید گفت، بخت فقط نصیب عاشقانی می شود که به لقای یار دست یابند و ملاقات او به چشم دل نصیبشان شود.

تعبیر غزل:

اگر کسی طالب است، اما اوضاع او طوری ست که نمی تواند مانند تو کوشش کند، در حق او بیداد و ستم مکن. به کسی جفا مکن، زیرا این امر در طریقت تو نیست، نفرین بر دلی که محبت و عشق در آن نباشد و نفرین بر چشمی که در راه عشق اشکی نریزد!