زخم کاری شتاب زده است، تکنیک دارد اما فرم نه! - مجله پیکوشو

طبق فرمول های متعارف، زخم کاری می تواند برای تماشاگر امروزی مجذوب کننده باشد، چون یک: معما ها و پنهان کاری هایی وجود دارد که با تعلیق قصه های جنایی - پلیسی ترکیب می شود، دو: اصل ایده، خوشایند تماشاگری است که از فساد اقتصادی عاصی است و با تماشای هر نوع جنگ طبقاتی برای کسب قدرت و ثروت به این فکر می افتد که فیلم چقدر حرف دارد (بخشی از استقبال تماشاگران از فیلم هایی مثل پاراسایت/انگل هم نتیجه همین تلقی است)، سه: بعضی موقعیت ها و دیالوگ ها با گذشتن ملایم از خطوط ممنوع شکل گرفته اند، چهار: حال وهوای صوتی تصویری کار، تر و تمیز و شیک است و همان ویژگی هایی را دارد که بعضی ها به آن می گویند خوش ساخت.

اظهارنظر قطعی درباره زخم کاری بماند برای وقتی که تمام شد، اما بر اساس این چهار قسمت:

• بیش از هر چیز شتاب زدگی در کار دیده می شود. مشخص است سفارشی داده شده، ددلاینی وجود داشته و کار باید می رسیده. طرح قصه و روابط شخصیت ها می توانست در همان قسمت های نخست، عمق پیدا کند. رابطه ها زیادی یک خطی است. ظاهراً نویسنده شروع کرده تا پیش برود و بعداً فکری برای سوابق شخصیت ها بکند.

• شتاب زدگی در انتخاب بازیگران هم دیده می شود. بازیگران فرعی خوب نیستند. چهره و فیزیک بازیگران نوجوان و خردسال زیادی معمولی است، نپخته هم بازی می کنند. کافی است فقط به ترکیب چهارنفره خانواده قهرمان اصلی (جواد عزتی) نگاه کنید و از خودتان بپرسید ترکیب این خانواده چقدر باورپذیر است.

• شتاب زدگی در اجرا هم دیده می شود. بعضی صحنه ها معلوم است که خوب تمرین نشده اند. بعضی نقطه برش ها به نظر می رسد از سر ناچاری بوده و برداشت بهتری دم دست تدوین گر نبوده.

آن چه تا این جا در زخم کاری دیده می شود تکنیک است نه فرم. با سیگار کشیدن های پیاپی و دستکاری دیجیتالی در رنگ و نور هلی شات ها فیلم نوآر ساخته نمی شود. فیلم نوآر یک جهانی منحصربه فرد دارد که در جهان اثر ته نشین می شود. طعم تلخ و تندی دارد. در زخم کاری هنوز آن عمق دیده نمی شود.

من هنوز قانع نشده ام خان عمو/پادشاه چرا باید از سر راه برداشته می شد و سمیرا/لیدی مکبث دقیقاً چطور تبدیل به این موجودی شده که می بینیم. خنده های هیستریک رعنا آزادی ور و استفراغ های پیاپی جواد عزتی شرح نمی دهد این انگیزه ها را. به چیز های بیشتری نیاز داریم.

تقریباً 80 درصد برش میان پلان ها بر مبنای سیگار خاموش کردن یکی، دوباره روشن کردن خودش یا دیگری مچ می شوند. مهم ترین اکت کاراکتر ها این است که سیگار می کشند. این اکت در نمای درشت همراه موسیقی پرحجم و گاهی هم تصاویر اسلوموشن مؤکد می شود. این همه تکرار حتی در جهانی استیلیزه فیلم نوآر هم فانتزی (و گاهی هجوآلود) به نظر می رسد.