فوتبال باشگاهی ایتالیا در ظرف چینی، این خسته برمی خیزد؟ - مجله پیکوشو

با تور ارزان چین سفری خاطره انگیز را تجربه کنید و از قدیمیترین تاریخچه آسیا دیدن کنید.

به گزارش خبرنگاران، بعد از آن تراژدی بزرگ در سال 2006، بعد از آن کالچوپولی لعنتی، فوتبال باشگاهی ایتالیا زمین خورد و دیگر بر نخواست که برنخواست. اگرچه به فاصله کوتاهی بعد از آن، تیم ملی ایتالیا قهرمان جام دنیای شد تا کام تلخ لاجوردی ها به شیرینی بزند اما خب ابعاد فساد در سری A و برخوردهای قاطع دادستان های ایتالیایی فوتبال باشگاهی کشور چکمه ای را از تک و تا انداخت. افسانه هفت خواهران رفته، رفته کمرنگ شد و کم کم فروغ و آوازه فوتبال این کشور به خاموشی گرایید. پس از آن اگرچه اینتر توانست با مورینیوی کار درست اروپا را فتح کند و صاحب سه گانه گردد اما برای فوتبالی که کهکشان اقتدار و شهرت و افتخار در آسمان اروپا بود، این سوسو زدن ها حکم عبور شهابی را داشت که آرزوها را با خود به قعر تاریکی فرو می برد.

دیگر کمتر شاهد حضور پررنگ میلان (دومین تیم پرافتخار در لیگ قهرمانان)، اینتر، یوونتوس و رم در مراحل بالای مسابقات اروپایی بودیم. اگر پیش از این، ملاقات هر یک از هفت خواهران با هم به اندازه حساس ترین مسابقات دنیا مهیج و دیدنی بود، حالا دیگر تقابل پارما و فیورنتینا لذت قبل را نداشت. دیگر دلاکاپیتاله آن دربی رم فوق جذاب نبود، حتی دلامدونینا هم شکوه سابق را نداشت و همین طور بگیر بیا جلو تا دربی ایتالیا بین اینتر و یوونتوس که قبل از کالچوپولی مهمترین و حساس ترین بازی باشگاهی دنیا محسوب می شد؛ به مراتب پربیننده تر از الکلاسیکوی اسپانیا. اگر سری A زمانی میعادگاه فوق ستاره های فوتبال دنیا بود، حالا بیشتر شاهد حضور بازیکنان معمولی و در معدود مواردی درجه یک هایی هستیم که فاصله بسیاری با همتایان نامدارشان در لیگ های دیگر دارند.

در این میان ورشکستگی و افول اقتصاد ایتالیا را هم نباید بی تاثیر دانست. بحران مالی کشور چکمه ای تیم هایی مثل پارما را از پا انداخت، هر چند خواهر هفتم هنوز زنده است و در سری C ادامه فعالیت می دهد. اوضاع در سال های اخیر کمی بهتر شده است. ورود پول های خارجی اوضاع را کمی سامان داده است. یوونتوس توانسته سال های بحرانی را پشت سر بگذارد و به شکوه پیشین نزدیک تر گردد. اینتر چند سالی است شاهد سرمایه گذاری خارجی هاست (هر چند هنوز ثمره ای نداشته) و در حال حاضر نیز زیر نظر کنسرسیومی چینی اداره می گردد. رم توانسته سرمایه گذار آمریکایی برای خود دست و پا کند و میلان نیز بس از دست ردی که سیلویو برلوسکنی بر سینه تایلندی ها زد، در شش و بش انتقال به سرمایه گذاران چینی است. چینی هایی که اخیرا پول های گزافی در فوتبال هزینه می نمایند.

همان قدر که فوتبال انگلیس محبوب اعراب بوده و سرمایه های فراوانی از این بخش وارد لیگ برتر شده، فوتبال ایتالیا نیز در شرق آسیا از محبوبیت بسیار زیادی برخوردار است و حضور چینی ها و دیگر کشورهای این منطقه در سری A نیز بی ربط با این موضوع نیست. فوتبال ایتالیا نرم، نرمک در حال چینی شدن است. باید دید پول چینی ها می تواند این کالچوی جذاب و دوست داشتنی سال های دور را بار دیگر به دوران شکوه گذشته بازگرداند؟ آیا این لیگ خسته باز برخواهد خواست یا ظرف چینی فوتبال باشگاهی ایتالیا شنماینده تر از آن خواهد بود که بتواند مرهمی بر زخم های بی شمارش باشد؛ همان طور که دیدیم اریک توهیر اندونزیایی بعد از در اختیار دریافت بخش اعظم سهام اینتر و کنار زدن ماسیمو موراتی زود خسته شد و پای کنسرسیوم چینی سانینگ را وسط کشید.

در هر حال باید منتظر ماند و دید که سیاست جذب سرمایه گذاران خارجی در فوتبال باشگاهی ایتالیا تا کجا پیش خواهد رفت و چه تیم های دیگری را در بر خواهد گرفت و آیا اساسا چنین سرمایه گذاری هایی در اقتصاد بحران زده ایتالیا موثر واقع خواهد شد یا نه؟