درمان سرطان لوزالمعده با داروی سنگ کلیه! - مجله پیکوشو

به گزارش خبرنگاران و به نقل از نیو اطلس، سلول های سرطانی نیز مانند سایر سلول های بدن برای زنده ماندن به مواد مغذی و انرژی نیاز دارند. این موضوع این امکان را برای محققان فراهم می نماید تا عرضه این مواد مغذی را به آنها قطع نموده و فرایند گسترش این سلولها را کند نمایند.

اکنون یک گروه تحقیقاتی در دانشگاه کلمبیا با اکتشافی جالب در این زمینه، کشف کرد که یک دارو که در حال حاضر برای بیماری سنگ کلیه تجویز می گردد، می تواند رسیدن اسید آمینه به سلول های سرطانی لوزالمعده را که برای این سلول ها حیاتی است، قطع کند؛ روشی که ثابت کرد رشد تومور را در موش ها متوقف می نماید.

کنث الیو نویسنده ارشد این مطالعه می گوید: ما از این نتایج بسیار شگفت شده شدیم. سرطان لوزالمعده یک بیماری کشنده است و میانگین بقای آن تنها شش ماه پس از تشخیص است و ما به درمان های جدید برای آن نیاز داریم.

یکی از راه های آسیب سرطان لوزالمعده، فراوری اکسیدان است که می تواند برای سلول های سالم بدن کشنده باشد، اما سلول های تومور را دست نخورده باقی می گذارد. دلیل این اتفاق، یک آمینو اسید به نام سیستئین(cysteine) است که به مقدار زیادی به سلولهای تومور وارد می شوند و به آنها امکان فراوری مولکول هایی را می دهند که اثر سمی اکسیدان ها را خنثی می نمایند.

الیو می گوید: از آنجا که به نظر می رسد تومورهای لوزالمعده برای زنده ماندن به سیستئین وابسته هستند، ما فرض کردیم که با هدف گیری انتخابی این اسید آمینه می توان رشد تومور را کند کرد.

این گروه با آزمایش روی موش هایی که دارای تومور سرطانی لوزالمعده بودند، دریافت که داروی مذکور، واردات سیستئین را کنترل می نماید و می تواند منجر به توقف رشد تومورها و دو برابر شدن زمان بقای متوسط آنها گردد.

محققان، موشها را با این دارو موسوم به سیستئیناز(cysteinase) درمان کردند. این دارو برای درمان اختلال ژنتیکی نادری به نام سیستینوریا به کار گرفته می گردد که در آن فراوری مقادیر زیادی از سیستئین منجر به تشکیل سنگ کلیه و سنگ مجاری ادراری می گردد.

دانشمندان با رساندن سیستئیناز به سلول های سرطانی لوزالمعده انسانی پرورش یافته در محیط آزمایشگاه دریافتند که این دارو باعث مرگ سلول های سرطانی انسانی نیز می گردد.

اکنون این گروه در کوشش است تا با ترکیب این دارو با سایر درمان های سرطانی مانند ایمنی درمانی(ایمونوتراپی)، اثر بخشی این دارو را افزایش دهد.

این گروه خاطرنشان می نماید که یکی از نتایج امیدوار نماینده این رویکرد این است که به نظر می رسد این دارو، سلول های طبیعی و سالم را دست نخورده باقی می گذارد و به آنها آسیبی نمی رساند.

الیو می گوید: ممکن است تصور کنید که تمام سلول های بدن به اسید آمینه به همان اندازه سلول های سرطانی نیاز دارند، اما ما از مطالعات قبلی می دانستیم که بیشتر سلول های طبیعی فقط به مقادیر بسیار کمی از سیستئین نیاز دارند. هدف اصلی ما در هدف قرار دادن این تفاوت بین سلول های طبیعی و سلول های سرطانی، ایجاد درمانی است که برای سلول های سرطانی، سمی و برای دیگر سلول ها بی ضرر باشد.

این مطالعه در مجله Science منتشر شده است.